Warszawa, Anonse towarzyskie mężczyzn > Zasponsoruje

"rzeczywiście kilku kobietach wyjątkowych i prawdziwych"

Kilka miesięcy temu napisałem tu anons. Wówczas, po wielu latach udało mi się zakończyć toksyczny, wzajemnie wyniszczający związek, z kobietą, którą obłąkańczo kochałem, na przekór wszystkiemu i wszystkim, nawet samemu sobie. I choć już wówczas było to za mną, to rany dawny przesadnie świeże, by unosić niewiele o trwałych i stabilnych fundamentach. A czasem brakowało kogoś w jednym rzędzie – słowa, gestu, bądź nawet wspólnego milczenia. Stąd ówczesny propozycja na wydanie tutaj.
Pisałem wówczas szczerze kogo szukam i na jaką relację jestem gotów. Pisałem wprost, może nazbyt wprost, że szukam kobiety o bardzo efektownej powierzchowności i żywej, intrygującej osobowości. Z wadami i zaletami, to zrozumiałe. Umiejącej urzec drobnym z pozoru gestem, ale i potrafiącej powiedzieć „nie”. Choć gotowej na rzeczową rozmowę w razie różnicy zdań. Czułej i ciepłej, lecz kiedy trzeba zimnej i wyniosłej. W żadnym razie prostytutki, ani „studentki” szukającej łatwych, zarabianych ciałem pieniędzy. Dobrej przyjaciółki.
Napisałem wówczas parę szczerych słów o sobie. O tym, co chciałbym z siebie dać. O swoich pasjach, zainteresowaniach. Mam nadzieję, że z tego opisu wyłonił się wizja ciekawego mężczyzny po trzydziestce. Humanisty próbującego swych sił w biznesie. Miłośnika tego, co świat wokół ma do zaoferowania najlepszego. Z pasjami i planami. Niedostępnego i wrażliwego jednocześnie.
Odpisała około stówa pań. Odpowiedzi mnie przeraziły. W przygniatającej większości pochodziły od pań mechanicznie odpisujących na każdy zapowiedź bezmyślnie wklejając ten sam tekst w zupełnym oderwaniu od jego treści. Pustych, banalnych, przewidywalnych. Podobnych do siebie, jak podobne wcześniejszy te ich „wklejki”. Z reguły też nieatrakcyjnych fizycznie.
Drugą grupą dawny nader ładne kobiety, które chciały zgonić ze mną noc za tysiąc złotych, bądź dwa i zniknąć czekając na mój kolejny, wzywający je telefon. Będący jednym z wielu numerów zapisanych w książkach telefonicznych ich aparatów. Były zdziwione, kiedy nie dzwoniłem ponownie. Kiedy zaś one dzwoniły zdziwione moim milczeniem nie potrafiły zrozumieć, że nie mogą dać mi tego, czego szukam.
Trzecia zgrupowanie to cała reszta, której współcześnie już nie pamiętam. Na szczęście.
By być uczciwym muszę wspomnieć o kilku , rzeczywiście kilku kobietach wyjątkowych i prawdziwych, z którymi los zetknął mnie przy okazji tamtego anonsu. Do obecnie czasem myślę o nich tkliwie i z uśmiechem, czasem wymienimy maila, sms-a lub życzenia – z różnych powodów nie byliśmy jednak wówczas sobie pisani.
Dzisiaj wracam na tę stronę pisząc ponownie kilka słów. Mając nadzieję, że będzie mi darowane tym razem przedzieranie się przez kilkadziesiąt copy/paste, ominą mnie luksusowe prostytutki i całe miejscowe pospólstwo.
Niech nadejdzie jedynka mail. Od niej.
Odpowiedź bez zdjęcia pozostawię bez reakcji.